Συνθετικό Μοντέλο Ψυχοθεραπείας

​Η συνθετική μέθοδος με όλα τα μοντέλα που αυτή προσφέρει αποτελεί φυσικό επακόλουθο της ολοένα αυξανόμενης προσπάθειας της επιστημονικής κοινότητας να ασχοληθεί σφαιρικά και ολιστικά με το άτομο το οποίο πάντα εντάσσεται μέσα σε ένα πολυπολιτισμικό πλαίσιο. Για το κάθε θεραπευτή ξεχωριστά ζητούμενο είναι να διαμορφώσει ένα δικό του πλαίσιο προσέγγισης του θεραπευόμενου που θα αποτελεί τη συνισταμένη των δικών του συνεχώς αναθεωρημένων πεποιθήσεων αλλά και αξιών και τη συνειδητοποίηση της απαιτούμενης χρήσης πολλων προσεγγίσεων, τεχνικών και παρεμβάσεων στο θεραπευτικό κομμάτι. Είναι σημαντική η ενημέρωσή του σχετικά με τα νέα μοντέλα που διαμορφώνονται συνεχώς στο χωρο της διαθεματικής προσέγγισηςκαι η ολοένα διεύρυνση των ορίων του εαυτού του και του θεραπευόμενου. ( Evans & Gilbert, 2006). Ερχόμενη αντιμέτωπη με τις συνειδητοποιήσεις κατά τη διάρκεια  της θεραπείας αναζήτησα δεδομένα σχετικά με την εφαρμογή συνθετικού μοντέλου για οικογενειακές θεραπείες και δεν βρέθηκαν επαρκή δεδομένα. Επομένως η ανάλυση θα γίνει επιμέρους για το κάθε μέλος της συνάντησης χωριστά αλλά και συνολικά με βάση τη θεωρία των Ανθρώπινων συστημάτων.

Το Συστημικό μοντέλο

Η συστημική θεώρηση βασίζεται στη λογική πως το άτομο τοποθετείται μέσα σε συστήματα και φέρει μέσα του διαγενεαλογικές επιρροές. Η τεχνική του γενεογράμματος αποκαλύπτει το βάθος και την ποιότητα αυτών των επιδράσεων που σμιλεύουν την προσωπικότητα του ατόμου. Η διάδραση, η ομοιόσταση, η εντροπία και η νεγκεντροπία φανερώνουν τα δυναμικά που διέπουν τα συστήματα και τη ρύθμιση της ενέργειας. Ο ip(ο αναγνωρισμένος ασθενής) και η τριγωνοποίηση αποκαλύπτουν το μέγεθος της γονεικής εμπλοκής στη ζωή των παιδιών και οι νέες αφηγηματικές θεωρήσεις έρχονται να προσθέσουν ένα νεο αέρα στη συστημική θεώρηση, αυτό της διαφορετικής βίωσης των γεγονότων μέσω της επαναφήγησης των ίδιων βιωμάτων.

Το Υπαρξιακό μοντέλο

Η Υπαρξιακή θεώρηση έρχεται μη παρεμβατικά να συλλάβει τον αέναο φόβο του ατόμου απέναντι στο θάνατο ώς μοχλό και κινητήριο δύναμη όλων των συλλογισμών του. Έρχεται να θέσει σε αναμόχλευση το νόημα της ζωής του ατόμου και την ελευθερία του να αυτοπροσδιορίζεται. Η Υπαρξιακή φιλοσοφία ζωής βασισμένη στη φιλοσοφική προσέγγιση για τον άνθρωπο και την ύπαρξή του, ασχολείται με τα σημαντικά θέματα για τη ζωή. Αντί να ορίζονται τεχνικές και μέθοδοι η υπαρξιακή ψυχοθεραπεία είναι μια συμπεριφοριστική προσέγγιση σε θέματα ζωής. Θέματα που συμπεριλαμβάνουν τη ζωή και το θάνατο, την ελευθερία, την ευθύνη για τον εαυτό και τους άλλους, την ανακάλυψη του νοήματος της ζωής και την ενασχόληση με την απουσία νοήματος. Περισσότερο εξετάζει την επίγνωση των ανθρώπων για τον εαυτό τους και τη ικανότητά τους να βλέπουν πέρα από τα προβλήματά τους και τα καθημερινά γεγονότα σχετικά με τα προβλήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. (Sharf, 2012).

Το Διαθεωρητικό μοντέλο

Το Διαθεωρητικό μοντέλο (ΤΤΜ) αποτελεί μέσω των σταδιών που διαθέτει την παρατηρηση της αργής αλλά σταθερής πορείας του αυτοστοχάζεσθαι σε σχέση με τον εαυτό μου και με τον κόσμο. Αποτελείται από βήματα που εντάσσουν το άτομο σιγά σιγά στη φάση της συνειδητοποίησης όπως: α. Βιωματικές  διαδικασίες: αναπλαισίωση συμπεριφορών, ανατροφοδότηση, εκδραματίσεις, παιχνίδια ρόλων, επαναξιολόγηση εαυτού, επαναξιολόγηση περιβάλλοντος, β. Συμπεριφορικές: διατύπωση στόχων, εκμάθηση νέων συμπεριφορών, ( χαλάρωση, αυτο – δηλώσεις), τεχνικές ενίσχυσης θετικής συμπεριφοράς, ( αυτο- επιβράβευση) (Prochaska, J, Velier, W, & Rossi,J.,1993).

Βιβλιογραφία

​Anderson, H. & Goolishian, H. (1998). Human Systems as linguistic  systems, Preliminary and evolving ideas about the implications for clinical theory. Family Process, 27, 371-394.

​American Psychological Association (2017). Ethical principles of psychologists and code of conduct (2002, amended effective june1, 2010 and January 1, 2017).

​Βateson, G., Jackson, D. Haley, J. & Weakland, J.(1956). Toward theory of schizophrenia, Behavioral Science, 1, 251-264.

 Bowlby, J. (1969). Attachent and loss (Vol). Attachment. New York:Basic

​Bowen, Μ. (1996). Τρίγωνα στην οικογένεια,  Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.

Δαμασκηνίδου, Κ. (2010). Σημειώσεις στη Συστημική Ψυχοθεραπεία για  τους φοιτητές του τμήματος Ψυχολογίας του ΑΠΘ,15-25.

​Evans,  & Gilbert, (2006). Εισαγωγή στη Συνθετική Ψυχοθεραπεία, Αθήνα: εκδόσεις Π. Ασημάκης.

​Frank, J.D. (1961). Persuasion and Healing: A comparative study of psychotherapy. Johns Hopkins University Press.

​Heatherington, L., Friedlander, M. L., Diamond, G. M., Escudero,V. and Pinsof, W. M. (2015). 25 years of systemic terapies research: progress and promise. Psychotherapy research, 25 (3), 348-364.

​Horvath, A. O., & Symonds, B. D. (1991). Relation between working alliance and outcome in psychotherapy: a meta-analysis. Journal of Counseling Psychology, 38, 139-

Sharf, R. (2011). Theories of Psychotherapy And Counseling, Brooks Cole, 539-545

Δρ.  Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια Τράπκου Χαρά